De tijd vliegt

Ik ben nu al 6 weken in Vietnam en inmiddels 1 week aan het werk in het Phuc Tue Center.
Heel veel dank voor jullie warme en enthousiate reacties, ontzettend leuk!
Ik zal proberen de draad op te pakken waar ik gebleven was in mijn eerste verslag. Ik kwam nog niet toe aan mijn bezoek aan het Mausoleum van Ho Chi Min.
Daar moet je geweest zijn anders heb je Hanoi niet gezien en leer je Vietnam niet kennen. Bijzondere geschiedenis van Vietnam, ook over de "Franse" tijd.

Ho Chi Min had eigenlijk gecremeerd willen worden. Hij is zo belangrijk voor de geschiedenis en het volk van Vietnam, dat men toch gekozen heeft hem met dit Mausoleum te eren en bijna tastbaar te blijven herinneren.
Hij was de grote hervormer of eigenlijk verbinder voor het volk en het land zelf. Noord en Zuid waren toen nog niet altijd zo gelukkig met elkaar. Prachtig mausoleum/museum waar ook veel aandacht is voor de Kunst(invoeden), Traditie en Educatie in die tijd.

Ik heb mij zelden ergens zo welkom gevoeld als hier in Vietnam.
Mensen zijn heel vriendelijk en behulpzaam, zelfs met een taalbarriere. 
En dat ligt soms heel gevoelig. Als ik b.v. probeer de weg te vragen en zij weten het ook niet of begrijpen mij niet, dan roepen ze er iedereen bij om te helpen.
Lukt het dan nog niet, dan kan het zo maar zijn dat zij je de verkeerde kant op sturen. Want je 'niet' kunnen helpen of nee zeggen is geen optie.

En in een bus hoef ik nooit te staan al is het druk. Als ik de bus in klim, dat moet heel snel bijna rijdend, staan er zeker twee of drie mensen te wijzen naar de vrije stoel, die was al vrijgemaakt toen zij mij bij de halte zagen staan! Zo lief!
Maar ik voel me dan ook wel vaak wat bezwaard, er zijn zoveel mensen waar ik voor op zou willen staan maar je krijgt gewoon de kans niet. Dat is wel een puntje, ik zou liever gewoon in de massa op willen gaan, dan voel ik me ook vrijer.

10 november
Vlakbij het Hoan Kiem Lake een prachtige oude kerk de St Joseph Cathedral. Midden in het oude centrum. Hier zijn heel veel kleine reisbureautjes waar ik dan ook 2 tripjes geboekt heb. 3 Dagen naar Sapa en drie dagen naar Ha Long Bay/Monkey Island.

Wat je niet ziet hier zijn bedelaars of junks. Ik heb ze nog niet gezien! Misschien zijn er wel een paar maar die lopen "netjes en nuchter" met een mandje met b.v. pakjes zakdoekjes om te verkopen, zij mogen niet bedelen! En natuurlijk verkopen zij mij de zakdoekjes voor 5000 ipv 3000 Dong. Maar ik geef ze meteen aan!!!

11 november
Museum of Ethnology. Veel informatie over de geschiedenis van de etnische groepen die ook nu nog vooral leven in de bergen in het uiterste noorden van Vietnam, tegen de Chinese grens. Het dorpje Sapa ligt in het centrum van dit gebied.
Het museum is gedeeltelijk in de openlucht zodat je ook de behuizing en traditionele leefomgeving goed kunt zien. De orginele klederdrachten zijn zo prachtig van kleur en ieder groep heeft zijn eigen dracht en eigen herkenbare kleuren Helaas heb ik hier alleen filmpjes van en ik weet nog niet hoe ik deze moet toevoegen. Er zijn nog altijd zo'n 53 Etnische minderheden. Kleiner groepen leven nog altijd als semi/nomaden. Museum was erg indrukwekkend. De Vietnamese overheid helpt deze groepen bij het aanleggen van de errasbebouwing waar zij zo bekend om zijn. De overheid doet dit vooral in de hoop deze groepen zich te laten settelen. Zij hebben te weinig grip op hen en dan ook nog in het hooggebergte en grensgebied. 

13 november
Silk Village.
In Vietnam worden ook prachtige zijden stoffen geweven, waarvan ik in Silk Village de geschiedenis en huidige productie kon zien. De oude weefgetouwen werken met patroonboeken, eigenlijk zoals wij de muziekboeken van een draaiorgel kennen. Een patroonboek met gaatjes waar de pinnen van een cilinder in vallen waardoor in dit geval de draadjes de gewenste kant op geleid worden. Links tegen de muur hangt het patronenboek.

Weekenden en meer:
Ik ga zeker 2 a 3 keer per week naar het Hoan Kiem Lake, omdat dit nu voor mij het dichtsbijzijnde park is waar ik ongestoord mijn rondjes kan lopen voor de nodige training. Je zou je kunnen afvragen waarom dat niet gewoon op straat kan? Op straat ben je een bezienswaardigheid en niet door mijn vie.... gewoon omdat je een westerse vrouw bent. Iedere auto/motor clacsoneert naar je, mensen zijn bijzonder aardig, willen met je praten of op zijn minst een reactie van je. In Long Bien, de wijk waar ik woon, is Engels spreken nog zeldzaam en toch wil iedereen contact met je. Dus roep ik de hele dag maar Hallo! terug, want dan begrijpen we elkaar tenminste!

Ik vertelde eerder al dat het in het weekend rond dit meer reuze gezellig is, echt een 'familiegebeuren'! Nu komen meisjes van Ambers leeftijd naar me toe omdat zij zien dat ik westers ben. Soms samen met zusje/broertje en altijd moeder/vader of beide op de achtergrond. Zij vragen dan of ik 5 minuutjes met hen wil praten in het Engels, om te oefenen. Zij zitten op de Highschool. Jeugd is echt super beleefd! (en lachen mij dus niet uit)
Het helpt niet als ik zeg dat ik waarschijnlijk van hen meer kan leren dan zij van mij, zij vinden het helemaal geweldig.
Het is ook geweldig dat er zo veel geinvesteerd wordt in educatie/scholing en voor alle kinderen uit alle lagen van de bevolking. Dragen allemaal schooluniformen en school tassen, geen onderscheid.
Wat mij dan heel erg aan het hart gaat is dat er zoveel wordt geinvesteerd in de jeugd, in scholing/sport/education/internationale uitwisseling, waarom dan niet in hun gezondheid. Dat laatste mag ik niet beweren want ik heb geen idee of hier genoeg zorg is voor hun gezondheid ik denk het eigenlijk toch wel. Maar de luchtvervuiling van o.a.  het verkeer is echt moordend! En ik begrijp dat dit probleem niet zo maar op te lossen is, dat dit de economie en samenleving ten gronde richt als dit in een keer verboden zou worden, kan niet. Maar deze gemotiveerde jeugd is over 20 jaar doodziek, daar helpt geen mondkapje tegen. Misschien is er dan medicatie voor het bestrijden/genezen van longkanker en honderden andere aandoeningen?!
Economie is booming, ik zie ook een babybooming! Zoveel zwangere jonge vrouwen zoveel baby's en nog meer daarbij horende winkeltjes. Positiemode en baby artikelen, business!  Zou het een idee zijn.....
Zilvervlootregeling bij geboorte, voor een elektrische motorfiets als ze 16 jaar zijn?
Gesubsidieerde elektrische motorfietsen nu al voor iedereen? Wereldwijde subsidie voor duurzaambeleid.
Meer bussen, gratis voor schooljeugd? gesubsidieerd filters op uitlaten plaatsen. Oude moterfietsen 2 taktbrommertjes terugkopen?
Busstraten/banen. Dit wordt wel een heel kort nachtje zo. Maar hoe geweldig zou het zijn als dit probleem hier opgelost zou kunnen worden.  Wat een besparing zou dat opleveren op de ziektekosten nu al, zeker in de toekomst.
Zzzzzz

Verhuizing
15 november

Prachtig appartement, splinter nieuw onbeslapen, 2e etage. Wijk in 'herstel' en opbouw. Ik kan hier blijven tot 31 ipv 16 december. zie video (later grrr)

17 - 18 - 19 november

3 dagen Sapa. Dit was niet echt een succes. De reis was met een slaapbus. Wat ik niet ken en dus niet bedacht had dat je MOET liggen in veel te korte bedjes, je kunt niet eens rechtop zitten of je benen strekken. Reis duurt bijna 6 uur.

Ik heb alleen de dag van aankomst nog mee kunnen doen aan een kleine excursie. Andere 2 dagen ziek op bed in hotel en in de bus terug. Niet van het eten gelukkig maar ik was zo verreisd, zo moe!
En ik ben zo blij dat ik eerst het Ethnology museum heb gezien, dat was echt de moeite waard, dit was ook veel te commercieel.

Voor de terugreis kreeg ik een bedje achterin onder (is 2 hoog) en had ik medicijnen om te slapen, dat ging heel wat beter.

22 november

3 daagse excursie Ha Long Bay, Monkey Island vanaf eiland Cat Ba.

Reis ging prima, aankomstdag vrij te besteden op Cat Ba.(Eiland)
Dag 2 was de excursie; van hotel naar haven met bus, dan met schip naar Monkey Island en naar Ha Long Bay. Jammer genoeg waren zij mij vergeten op te halen in mijn hotel. Dat werd me een heen en weer gebel en geschreeuw van jewelste! Ik dacht al, laat maar, ik vermaak me hier wel.
Maar nee, er kwam een taxi die bracht me, niet zonder levensgevaar en met de hand op de clacson, de andere hand boos zwaaiend dat men opzij moet, naar de haven. Schip allang weg natuurlijk, compeet uit het zicht.
Toen mocht ik met de watertaxi achter ons schip aan, helaas heb ik alleen leuke filmpjes, komt later. En een leuke watertaximan! Ik vroeg al of ik hem niet kon inhuren voor die dag om samen een apeneiland te zoeken? Maar je raad het al, sprak geen Engels en mijn Engels al helemaal niet. Dus hij bleef gebaren dat alles goed zou komen. zucht!

En ja hoor, al midden op de Zuid Chineese Zee: mijn excursie schip. Dus dan stap je even over! Ja dit ga ik dus allemaal niet vertellen, dikke billen en gescheurde broeken en allemaal helpende handen, deinende boten waar ik dan al een been bijna in de andere boot had staan......
Dacht mijn leuke watertaximan natuurlijk, ik geef die aardige Hollandse meid wel even 'een kontje' om er in te komen..... Jemienee!
Maar goed ik zat waar ik hoorde te zitten, op weg naar de apen!
Dat was wel even genant!

Lunch op de boot, die was echt geweldig! Verder op weg naar Ha Long Bay.
Hier werd gesnorkeld en gekayakt.
terug naar hotel.
Volgende dag nog een tour in de omgeving en weer terug naar Hanoi.

En dan ..... eindelijk aan de slag!

1e werkdag:

Vrijdag 1 november was mijn eerste werkdag, op het hoofdkantoor in Hanoi. Zij hebben meerder dependances in Vietnam en daarbuiten.
Naam van de organisatie: SJ Vietnam
International youth NGO (Non Governmental Organization)
www.sjvietnam.org
SJVietnam is a full member of CCVIS and NVDA,
zoek voor meer info op internet of laat mij je iets toesturen b.v. het programma book 2017. e.a. Is te vergelijken met onze Nederlandse SIW uit Utrecht via hen heb ik deze organisatie in Vietnam leren kennen.
Naast een presentatie van de organisatie zelf en nog een kennismakings ronde met andere medewerkers, kreeg ik te horen wat mijn werkzaamheden precies gaan inhouden.

Ik werk van maandag tot vrijdag van 08.30 tot 16.00 uur. Heb daarnaast nog veel reistijd nodig! Prima arbeidsvoorwaarden: busabonnement voor heel Hanoi. Van 1 december t/m 31 december 2017.
Daarvan wekelijks 3 ochtenden (ma-woe-vrij), samen met een Spaanse volunteer, begeleiden wij groepen studenten (15 a 20) die hun engelse conversatie, de uitspraak willen verbeteren.
(en nu gaan er heel veel mensen heel hard lachen)
En dat is hartstikke leuk en interessant want we bespreken iedere keer een onderwerp die zij zelf inbrengen. Ook hier heb ik meteen verteld dat ik meer van hen kan leren dan zij van mij omdat ik niet goed engels spreek.
Wat zij wel van mij kunnen leren is 'lef hebben', vaak vallen om te leren lopen, veel lachen vooral om jezelf, luisteren en leren van de ander(e fouten). Mijn Engels valt best mee hoor!

Er zijn studenten bij die zijn zooo verlegen, zitten daar makkelijk 30 min te luisteren maar ze komen om te praten! Dan stel ik ze in de groep een vraag en moeten zij wel antwoorden. Dan komen zij langzaam los. We hebben nu 3 ochtenden met elkaar gewerkt en het wordt steeds leuker!

En dan mijn Day-Care! Zo lang al naar uitgekeken! Ik werk daar alle dagen op die 3 ochtenden na. Mijn groep 8 a 10 jongeren. Deze jongeren zijn tussen de 12 - 27 jaar met lichaamlijke en geestelijke beperking. Vaak beide en meerdere diagnoses die nooit gesteld worden!  En dus gewoon pubers ook nog!
Er zijn totaal 5 klassen maar vaak lopen de kinderen in en uit, wat in de eerste instantie nogal chaotisch is. En veel door misbruik beschadigde kinderen kunnen mij ook voortdurend shockeren met hun gedrag en hun vraag om aandacht. Ik had hier al veel over gelezen juist omdat dit bij deze kinderen zoveel voorkomt, hoe je daar het best mee om kunt gaan. Buiten de daycare is er geen steun of begeleiding voor ouders/family/omgeving en zij zijn te arm om zelf zorg in te kopen wat overigens particulier wel kan! Deze kinderen worden sowieso meestal afgewezen, verwaarloosd, verstoten en/of misbruikt. En ze worden/zijn niet gewassen/nagels geknipt niets. Ruiken vies. Een van de meisjes (13) zag mij met mijn parfumroller, vooral om mezelf even wat anders te laten ruiken. Maar ze is er helemaal hysterisch van. Nu krijgt ze iedere dag 1 streep op haar polsen en een tipje achter haar oor! Gelukkig had ik er 2 gekregen! Volgens mij krijgen deze kinderen ook geen medischekeuringen o.i.d. wordt gewoon niet naar gekeken. Als zij echt ziek zijn en dan moet het al erg zijn, kopen zij iets bij de apotheek. In het uiterste geval naar de poli in het ziekenhuis maar dat moet ook meteen betaald worden. De ouders van deze kinderen zijn echt straatarm, ze gaan nog net niet dood van de honger.
Een van de kinderen zit met zijn neus tegen het boek en mikt dan met 1 oog op het plaatje. Echt he, letterlijk!
Ik gaf hem mijn bril en hij zat meteen 15 cm van het boek vandaan, en dan weet ik niet of hij door het juiste gedeelte kon kijken, ik heb een bril met leesgedeelte. Ik was wel bijna mijn bril kwijt want ik kreeg hem niet meteen terug, net een apie.
En zo verdenk ik er in ieder geval nog een die slecht kan lezen omdat hij een bril nodig heeft. Gelukkig zijn er nu leesbrilletjes onderweg.

Daarbij hebben we natuurlijk een taalprobleem, ik spreek ook geen Vietnamees. Er zijn een paar jongens die een paar woorden engels kennen. Geen zinnen. Maar met die woorden en onze handen en voeten komen we een heel eind.
Niet om meteen kritiek te leveren, wie ben ik? Maar om te vertellen hoe het is en gaat.

Vooral, er is totaal geen structuur maar dan ook echt totaal niet. Of het moet zijn dat de soep klaar staat om 12.00 uur.
De vaste juf spreekt ook bijna geen Engels en zij heeft geen lesrooster is vooral met haar telefoon bezig. Staat alleen schreeuwend op als er ruzie ontstaat. En dat gebeurt nogal eens. Bovendien is er niet eens genoeg materiaal om iets te gaan doen. b.v. 3 pennen in de hele klas. Ik ben zo blij met de voorraad die ik mee heb gekregen! Ik ben ook gauw bordkrijt gaan kopen, viltstiften, printpapier om te tekenen, schaartjes, potloden met gum en punteslijpers en heb deze verdeeld over de klassen. Er is 1 incomplete legpuzzel, die willen veel kinderen doen, tegelijk natuurlijk. Dus die heb ik nodig, zonder dozen los in een stevige envelop. Niet verzenden na de 15e, sorry dan ben ik al weg als het aankomt.

Mijn grote uitdaging is Duc. Duc is ongeveer 20 jr. zit de hele dag in de achterste schoolbank er wordt niets met deze jongen gedaan. En niets is ook echt niets, hij gaat gewoon weer naar huis om 17.00 uur. Hij is ook echt niet over te halen iets te doen, tekenen, kleuren. Als ik hem iets vraag draait hij zijn rug naar me toe. De Juf zegt je hoeft het niet te proberen laat hem maar. Toch ga ik iedere dag 15 - 20 min naast hem in zijn bank zitten, net als bij de andere kinderen, maar ik laat hem met rust, negeer hem een beetje. Doe dan mijn eigen ding. b.v. sommetjes klaar zetten 2+1= en 1+2= voor Linh, of letters om over te trekken, een S met een slangenkop....
Of ik ben bezig op mijn tablet dingen te zoeken .........
Ik heb toen een filmpje opgezocht van een ZOO in Amerika en van een zeeaquarium waar je onderdoor kan lopen, prachtige docu. Ik heb dit aan laten staan toen ik weer even bij een ander kind ging helpen.

En daar kwam de eerste beweging...... voorzichtig meekijken. Maar het was maar heel even. En afgelopen vrijdag weer.
Ik blijf vanaf nu iedere middag het tablet bij Duc zetten voor een half uurtje. We zien wel. Volgende keer vertel ik jullie over Anh, zij is zeer bijzonder!
 

Nu is het zaterdagmorgen, ik heb goed geslapen maar ben nog steeds heel erg moe. Het was ook mijn eerste week en alles nieuw. Het is ook zo'n grappig gevoel als ik 'gewoon naar mijn werk loop' vanuit de bus, hier in Hanoi! Ik heb ook nog een favoriet cappuccino tentje gevonden, heerlijk!
Maar het weekend begint pas, dus lekker luieren. Straks nog even naar het park en boodschappen doen. Gewoon op straat zie je de leukste dingen. Wisten jullie dat vrouwen hier gewoon in de bouw werken, vuil ophalen ....
Ik weet dat bij ons ook meer vrouwen in technische beroepen gaan leren en werken maar hier is het beulen als een vent. Zware kruiwagens vol stenen naar de bouwplaats rijden, zwaar tillen etc. respect hoor!

Ik denk tot zover weer even. Kijken jullie ook nog even bij de foto's? Ik ga niet meer beloven dat ik de volgende keer korter van stof zal zijn, ik ben bang dat dat niet gaat lukken, misschien wel minder tijd tussen de updates. Heel veel dank voor het 'meereizen' en jullie lieve aandacht.