De Zon komt op in het Oosten
8 november 2017 - Hanoi (Ha Noi), Vietnam
Vertwijfeld kijk naar mijn nooit meer schoon te krijgen voeten!
Hoe doen de mensen hier dit dan? Zij dragen allemaal slippers en ik zie niet zulke vieze als de mijne.....
Ik heb dan ook wel tig kilometers gelopen vandaag, ook een beetje in de regen. De weg oversteken is echt een kamikaze een "op hoop van zegen" actie. Er zijn relatief weinig auto's maar des te meer scooters en motoren. Ik heb natuurlijk ook eerst moed staan te verzamelen. Alles komt gewoon claxonerend keihard aanrijden, niet 1 wel 100 tegelijk en dat mindert pas vaart als jij echt gaat, (hoop je dan). Een oude man kwam vanaf de andere kant overgestoken, hij vroeg mijn hand en liep zo weer met mij terug! Hij leek nog veel blijer en trotser dan ik!
De bus is wel het vervoermiddel hier voor mij. Mijn appartement ligt in een nieuwbouwwijk in het zuid westen van Hanoi, 45 min om in het centrum te komen.Torenflats, 45 verdiepingen, ik zit op de 20ste. Dat is niet erg want ik kan nergens uitkijken, heel fijn met mijn hoogtevrees.
Beneden is het heel gezellig. Vele winkeltjes en nog meer flexibele werkplekken waar vooral vrouwen gebruik van maken.
Vele kapsalons soms drie naast elkaar in een straat waar er nog 7 zitten, bij de meeste maar 1 of geen klant.
Zal ik ook ??
Mijn 1 dag voor vertrek gezette permanentje, wat toch te kroezerig is uitgepakt. moet wel gefohnd worden om toonbaar te zijn.......
Ik werd meegenomen naar boven waar 3 tafels/bedden (massagetafels) stonden met een hoofdsteun boven de wasbak. geen kapperstoel, gewoon gaan liggen op je rug.
Het wassen is een heel ritueel en duurde zeker 20 min waar een hoofdhuidmassage inbegrepen was. Dat voelde goed!
Nu heb je in vele talen altijd wel een paar woorden die wat herkenning/begrip geven, nou in het Vietnamees heb ik deze nog niet kunnen ontdekken. Het meisje spreekt ook geen Engels maar wil mij wel iets vertellen of vragen. ik begrijp haar niet en wil overeind komen maar ik word met zachte hand liggend gehouden. En daar is het verlossende woord 'creme'. O ja natuurlijk, creme of maskertje voor mijn krulletjes, is anders niet te kammen. Graag dus en ook de rest wat zij mij probeert te vertellen, doe maar!
Ja hoor, ik heb ook vakantie en net mijn werkzaamleven ........... ik ga lekker liggen en laat alles maar over me heen komen.
twee uur later, sta ik totaal flabbergasted buiten, volledige gezichtsbehandeling incl. gezicht, hals/nek/schoudermassages, scrubjes, cremetjes, haar gewassen/gefohnd. of ik maar even 100.000 Dong wilde betalen!
En eten? Het is bijna een schande als je hier zelf gaat koken. Er is zoveel keus beneden op straat, zoveel heerlijke kruidige geuren. Zo gezellig hier buiten en iedereen wil een praatje met me maken. Met handen en voeten, letterlijk. (die van mij probeer ik onder het veel te lage, te kleine krukje te verbergen). Zo grappig, als ik hen niet begrijp, zoeken zij iemand die wel engels spreekt en komen zij terug om diegene als tolk te gebruiken. Is zo'n tolk niet voorhanden dan gaan zij gewoon steeds harder tegen je praten.........
Ik was begin deze week even op de markt om zelf wat in te slaan aan verse groente, kruiden en vlees/vis etc. Keus genoeg en hartstikke vers. Markt in de 'oude' stad, onder de grond en lekker koel
Ik had wat verschillende gevoelens bij deze markt, zo traditioneel, zo vriendelijk, zo trots, echt een ervaring op zich. En wat een lieve aardige mensen!
Gelukkig voor hen is hier nog geen Partij voor de Dieren of een NVWA.
Kinderen tussen 4 en 18 zie je overdag niet op straat, een enkeling na zes uur. Ik denk dat zij heel lange schooldagen hebben inclusief sporten en studietijd en dan pas naar huis komen. Kleintjes onder de 4 zie ik alleen maar bij de Oma's. Bijvoorbeeld bij mij in de lift. Met grote (nou ja groot) verbaasde ogen kijken zij naar mij op. Een beetje verstopt staan achter hun Oma, Kijkend naar die reuze vrouw, heeeeel dik en met woest wit haar.
Oma duwt met haar heup tegen hem, hij mag vast niet staren, ik geef hem een knipoog, hij vat moed en komt nu voor mij staan en kijkt met een bedenkelijke blik van mijn (vie...) voeten omhoog naar mijn gezicht. Nog een knipoog, hij hoort Oma niet, dan breekt de zon door en gaat lachend naar me staan zwaaien....
Wat zijn de Vietnamese mensen klein, smal en tenger, gracieus, sierlijk, prachtige schoonheden. De jongeren worden duidelijk groter en flinker maar dat doet niets af aan hun natuurlijke schoonheid. Komt waarschijnlijk ook door de verbeterde omstandigheden en groei t.o.v. de tijd waarin de vorige generaties moesten ontwikkelen en opgroeien. Dit is dus zo'n prachtige ervaring, het onrmoeten en leren kennen van deze Aziatische mensen.
Hierover ga ik vast meer leren in het Museum Ethnology a.s. zaterdag. Samen met Lan, een jonge vrouw van wie ik het appartement huur.
Eenmaal in de oude stad val je van de ene verbazing in de andere, moet je goed uitkijken waar je loopt en wandel je zomaar een tempel binnen, waar ze dan ook even de scooters stallen en repareren.
Bezoek aan het Hoan Kiem Lake was een dagje uit. Straten rondom worden verkeer vrij gehouden in het weekend. Kinderen spelen en rennen vrij heen en weer. Veel familie gebeuren. Muziek, art, kraampjes, dans, yoga, t'ai chi en het wereldberoemde poppentheater en natuurlijk eten! De legende van het meer gaat over een reuze gouden schildpad die na een oorlog het keizerlijk zwaard mee naar de diepte van het meer heeft genomen , het zwaard is nooit meer teruggevonden. Het meer van het verdwenen zwaard, Hoan Kiem Lake.
Ik ga hier vaker lekker wandelen.
En dan was vandaag mijn interview/sollicitatiegesprek bij de daycare. Wat ik niet wist was dat de aanwezige andere vrijwilligers een Vietnamese lunch hadden verzorgd!
Voor de vrijwilligers die vandaag hun project beëindigde, voor de nieuwkomer (ikke) en omdat er iemand had ontdekt dat onze teamleidster jarig was! Dat was echt een verrassing! Ik start mijn werkzaamheden op vrijdag 1 december tot 31 december en werk met kinderen 12 tot 24 jaar.
Waar ik nu woon is een studio via airb&b tot 15 november. Ik kan hier niet blijven na de 15e i.v.m. eerdere reserveringen bovendien is dit te ver van mijn werk straks.
Ik heb inmiddels ook alweer een nieuw appartement gevonden veel dichter bij mijn werk en het grote busstation. In de wijk Long Bien, ziet er heel gezellig uit, later meer foto's.
Ik had heel graag de foto's die nu in het album staan, als illustratie bij mijn verhaal gebruikt, helaas doe ik ongetwijfeld dingen verkeerd, weet nog niet hoe alles werkt en WiFi valt af en toe weg.
Ik zal niet altijd zo lang van stof zijn en plaatjes kijken mag natuurlijk ook. Hopelijk alles goed met jullie? Ik geniet hier enorm!
Kijk ook even in het fotoalbum, daar staan alle foto's, dat lukte wel.
Wat Leuk om je blog te lezen,je waant je gewoon in vietnam bij jou.goed om te horen dat je het zo naar je zin hebt.Hoe is de temperatuur daar?Eergisteren heeft het hier gevroren-3.
Prachtige foto”s ook.is de lucht daar zo slecht dat ze met mondkapjes op scooters rijden?
Geniet van je reis en we horen graag meer.groetjes Ine en John
Ja de luchtvervuiling is hier moordend, letterlijk!
Het is heel bijzonder hier te zijn. ik laat gauw weer wat weten. XO Hanneke
Je bent dus aangenomen in je nieuwe baan? Haha.
Dat kamikaze oversteken ken ik van Saigon (oude naam). Vooral niet stilstaan. Altijd rustig doorlopen!!
Groetjes van Eelco en Ineke
Een dikke kus van ons!
Eindelijk tijd gehad om lekker even te zitten en je blog te lezen. Wat fijn dat het zo goed met je gaat! Ik blijf het ontzettend dapper vinden. Heel knap!
Zou je ons ook wat van die zon kunnen sturen? Graag!
En wat schrijf je goed! Ha! Ik kijk uit naar je volgende blog!
Groetjes en veel liefs, Karin
Ik heb niet meer op iedereen gereageerd omdat ik verwachtte dat mijn reacties prive zouden gaan naar de betrokkenen en toen hoorde ik ook dat iedereen van mijn reacties ook nog een email kregen! Vooral dat laatste leek me wat te veel van het goede en ben ik dus eerst uit gaan zoeken. De reclames had ik al afgekocht en verder kan het zo dus wel.
Dag Lieve Karin, hopelijk tot mijn volgend verslag.
Wat fijn dat het goed gaat daar , het slapen inmiddels ook? Het zal een heel andere wereld zijn daar, geniet er van het is je meer dan gegund. Hoe gaat het op je (werk)daar ? Wanneer ga je weer Bloggen?
Veel plezier ma tot horens xxx
Ik zie dat je in januari naar Cambodja gaat, toevallig in mijn vriendinnen daar gisteren aangekomen.
Veel plezier en mooie ontmoetingen. En veel succes met het werk wat je gaat doen!
Tot een volgende keer. Liefs van Agnes.
Ja ik ga eind januari (29e) naar Cambodja voor 1 maand dus eigenlijk de maand februari en dan naar Laos voor 1 maand, hoewel die volgorde nog kan veranderen.
Over een paar weken schrijf ik weer een verhaaltje en hoop daarin dan ook iets meer te kunnen vertellen over mijn werk. Ik begin daar pas vrijdag 1 december.
Leuk dat je er was Agnes, groetjes voor allemaal XO
Wat fijn dat het allemaal zo goed gaat. Ik bewonder je durf en doorzettingsvermogen. Zoals je het beschrijft zou ik ook zo in het vliegtuig willen stappen, helemaal niet eng. Wat raar eigenlijk dat ik daar zo'n "angst" voor heb om te gaan. Waarschijnlijk het onbekende.
Geniet van alles wat je tegen komt en laat ons weer meegenieten. We kijken uit naar weer een nieuw verslag.
Hoezo durf en doorzettingsvermogen? Wie ging 30 jaar geleden met haar vriendje naar Zuid Frankrijk, om op een klein stukje grond bloemen te telen. Gipskruid.
Tuurlijk Carel deed het zware werk maar jij ging net zo hard! En achter iedere succesvolle man staat een geweldige, sterke, slimmme vrouw. Chapeau!
Zo en nu het vliegtuig in voor je 70 bent, nu kan het nog! Kunnen we daarna achter de geraniums. April zit ik in Thailand, kunnen we ook jullie vrienden bezoeken. XO
En hoe sterk kan het zijn, ik heb vanmiddag alle foto's van verschillende lokaties onder gebracht in mapjes. Dus ook alle foto' s van jullie Canada/USA reis, daar heb ik dus ook nog even van genoten. Toen dacht ik dus ook waarom geen Blog, van al jullie toekomstige reizen? Zou toch hartstikke leuk zijn en je bepaalt zelf de toegankelijkheid van het Blog. Jullie terugkomst uit de USA en mijn vertrek naar Vietnam hebben elkaar gekruist, maar ik heb dus alle foto's. Vrijdag ga ik inderdaad beginnen met werken in mijn groep jeugd 12 - 17 jaar. Ik kijk er zo naar uit! Hoop na de eerste week een verslag te kunnen schrijven als vervolg op het eerste verhaal. Leuk en heel lief dat jullie me volgen, tot gauw! XO